ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ;

Επειδή αρκετοί είναι αυτοί που, μέσα απο τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκφράζονται ενίοτε οργισμένα για το πλήθος που έχει αναθέσει τη ζωή του στους πολιτικούς και εκπληρώνει δια της ψήφου του το δικαίωμά του να εκφραστεί και να επιλέξει, θα ‘θελα να σταθώ λίγο σ’ αυτό το πλήθος. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν από μια παιδεία που ζητά απ αυτούς, ως ενήλικες, να γίνουν ήσυχοι οικογενειάρχες που κοιτάζουν τη ζωούλα τους. Να συμμορφώνονται άκριτα στο «έτσι τα βρήκαμε». Να είναι οπαδοί του «πίστευε και μη ερεύνα». Να κοιτάζουν και να επικεντρώνονται αποκλειστικά στη μικρή αυτή ομάδα που βρίσκεται κάτω απ την ίδια στέγη. Να προσπαθούν ν’ αναδυθούν πάνω απ τους άλλους, αφού αυτό τους δίδαξε η ανταγωνιστική παιδεία. Να μην ενδιαφέρονται για τα κοινά (αφού εκτιμούν πως, με την ψήφο τους έχουν εκπληρώσει τη μοναδική υποχρέωση συμμετοχής τους σ’ αυτά), περιμένοντας (επι ματαίω) απ τους πολιτικούς να εκφράσουν τα δικαιώματά τους με τους ίδιους απόντες ουσιαστικά απ τα δρώμενα. Να τους σώσουν οι στρατιώτες από μια εχθρική επίθεση, αναθέτοντας την τύχη της ζωής τους πάνω σε άλλους. 
Όταν λοιπόν διαπιστώνουν ότι ούτε οι πολιτικοί θα τους σώσουν, ούτε οι στρατιώτες, μετατρέπονται σε ακέφαλο όχλο που θορυβεί χωρίς δυνατότητα συνεννόησης και συμπόρευσης. Η επικοινωνιακή «Βαβέλ» αναβιώνει κάθε φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται στην αρένα που παίζεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια το ίδιο παιχνίδι: εξουσία εναντίον των λαών.
Φταίει το πλήθος ? Πολλοί από σας ξέρω ότι απαντάτε χωρίς ενδοιασμό πως φταίει. Για σκεφτείτε όμως. Τι απαίτηση μπορούμε να έχουμε από ένα νήπιο, να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ? Άλλη τόση μπορούμε να έχουμε κι από ένα λαό χειραγωγημένο εδώ και εκατομμύρια χρόνια να εκπαιδεύεται και να θεωρεί νομοτέλεια το άνισο αυτό παιχνίδι που παίζεται χρόνια τώρα με τους ίδιους όρους και να έχει ενστερνισθεί βαθιά πως είναι το θύμα σ’ αυτό το παιχνίδι. Και είναι το θύμα. Οι άνθρωποι θα είχαμε το δικαίωμα να κρίνουμε το πλήθος, αν κάποτε του δίναμε το δικαίωμα επί ίσοις όροις να εκπαιδευτεί κατάλληλα απ τα γεννοφάσκια του, για ν’ αποκτήσει αυτή την παιδεία που θα του επιτρέψει να γίνει ενεργός πολίτης με πολιτική και ανθρώπινη συνείδηση. Αν και τότε το πλήθος επέλεγε την ανάθεση της ζωής του σε άλλους, τότε ναι, θα του άξιζε να κατηγορηθεί.
΄Οσο γι αυτούς που θ’ αντιτάξουν το επιχείρημα, «μα κι εγώ με την ίδια παιδεία μεγάλωσα κι έχω άλλη, πιο υπεύθυνη στάση ως πολίτης, χωρίς να μου το διδάξουν». Ας ψάξει τότε κανείς προσωπικά να βρει την απάντηση. Ας το ψάξει μέσα στην οικογένεια που μεγάλωσε και στις ειδικές συνθήκες της ζωής του. Σε ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα του και του άνοιξαν τους ορίζοντες, σε ειδικές προσωπικές δυσκολίες που τον έφεραν ενώπιον ενωπίω με τον εαυτό του και ψάχτηκε λίγο, στην καλύτερη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών από ένα εκ φύσεως πιο έξυπνο εγκέφαλο και πλείστες όσες προσωπικές ευκαιρίες, που τον έκαναν να προβληματιστεί και να εξελιχτεί διαφορετικά απ τους άλλους.
Και σαφώς, στο επόμενο ερώτημα που γεννιέται μετά απ όλα αυτά, δηλαδή τι να το κάνουμε αυτό το πλήθος που είναι άγουρο στη σκέψη και με τις ανώριμες αποφάσεις του, παίρνει στο λαιμό του και τους υπόλοιπους ? «Καθείς εφ ω ετάχθη» θ’ απαντήσουν κάποιοι, παρομοιάζοντας με λαχείο το που θα γεννηθεί κάποιος, από ποια μήτρα, σε ποια οικογένεια, με ποιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και με πόσες ευκαιρίες ανέλιξης. Αν μείνουμε σ’ αυτή τη διαπίστωση, τι θα ‘χουμε κερδίσει κι εμείς οι ίδιοι, ζώντας ανάμεσά τους και βιώνοντας τις συνέπειες της ανωριμότητάς τους ?
Αυτό επιδέχεται μόνο προσωπική απάντηση και έγκειται στο πως βιώνει ο καθένας την παρουσία του εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη. Νοιώθει τμήμα του «όλου» ή αποκομμένος απ αυτό? Αντιμετωπίζει τα συνολικά προβλήματα ως κάτι που δεν τον αφορά, ούτε και έχει λόγο να μεριμνά γι αυτά ? Εγώ προσωπικά, επειδή σαφώς βιώνω τα προβλήματα της ανθρωπότητας ως δικά μου, σκέφτομαι, ψάχνω, αγωνίζομαι να βρω λύσεις στο ανθρώπινο αδιέξοδο, όπου σίγουρα δεν χωρεί πολύ αισιοδοξία. 
Αλλά αρνούμαι να συμφιλιωθώ μ’ αυτόν τον κόσμο. Αρνούμαι ν’ αποδεχτώ ότι, η παθογένεια που έχει μέσα στο αρχικό κύτταρό του κάθε ανθρώπινο ον και το καθιστά νοσηρό, ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί. Ν’ αλλάξει. Γι αυτό και χώρεσα τις σκέψεις μου σε βιβλία, καταθέτοντας σ’ αυτά σκέψεις και προτάσεις για συζήτηση. Ασφαλώς και δεν έχω τη λύση. Είναι η δική μου ελάχιστη συμβολή, αυτό που βρήκα να κάνω ως μέλος της ανθρώπινης κοινότητας. Το δικό μου μικρό λιθαράκι για τον κόσμο του μέλλοντος. Η ρήση του Καζαντζάκη «Πολέμα, Μη ρωτάς αν θα νικήσεις αν θα νικηθείς. Πολέμα» είναι προσωπικό σύνθημα που μαζί με την προτροπή του «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω», κατευθύνουν τη σκέψη μου και ορίζουν τον τρόπο και τον στόχο της ζωής μου : «Αυτός ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ ν’ αλλάξει» (1ο βιβλίο). Σ’ αυτό τίθενται τα ερωτήματα και στο 2ο με τίτλο «ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ», προσπαθώ ν’ απαντήσω σ’ αυτά, εστιάζοντας στα λάθη της ανθρωπότητας. Και πολύ ευχαρίστως θ’ απαντούσα στις όποιες αντιρρήσεις σας, προκειμένου να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση. Γιατί, αυτός είναι ο στόχος που γράφτηκαν. Ν’ ανοίξει η απαγορευμένη συζήτηση για όσα θεωρούνται ταμπού και δεδικασμένα, μήπως όλοι μαζί βρούμε τη λύση να δρομολογήσουμε καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα. Μέσα απ τα βιβλία μου χτυπώ το καμπανάκι του κινδύνου για το ανθρώπινο είδος και καλώ σε συστράτευση όλους όσους δεν ανέχονται αυτόν τον άσχημο κόσμο που όλοι μαζί φτιάξαμε και αποδέχονται πως είναι και δική τους ευθύνη ν’ αλλάξει. Ας συζητήσουμε λοιπόν, κάνοντας τη μεγαλύτερη υπέρβαση: 
ν’ αφήσουμε στην άκρη το αλάθητό μας και το τεράστιο ΕΓΩ μας !!!

Ελένη Σπανού

ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΜΑΣ; «ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ». ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ;

Ε λοιπόν, νομίζω ότι έχω τα επιχειρήματα να σας πείσω ότι, η επίσημη ονομασία του πολιτεύματός μας τα τελευταία εφτά χρόνια, είναι αυτή. (Όχι δηλαδή ότι πριν είχαμε κάτι άλλο αλλά υπήρχε η ψευδαίσθηση της ελευθερίας του λόγου και δεν υπήρχε κατοχή).
Αυτή έχει καταρρεύσει πανηγυρικά. Μετά το κατέβασμα της ανάρτησης της Αφροδίτης Μάνου σχετικά με τον Σόϊμπλε, ήρθε η σειρά μου. Κάποιοι από σας είχατε δει την ανάρτηση που είχα κάνει στο ΦΒ πριν από 3 μέρες (και την οποία ανάρτησα εκ νέου την επόμενη μέρα) με τις φωτογραφίες του Στήβεν Χόκινγκ και του Σόϊμπλε και το κείμενο που βλέπετε πιο κάτω. Εκτός απ τον τοίχο μου, είχε δημοσιευτεί και σε 5 ομάδες.
Η ανάρτηση έκανε «φτερά» από παντού. Εφεξής, όποιος πιάνει στο στόμα του (ή στο πληκτρολόγιό του) τον Σόϊμπλε υφίσταται τις συνέπειες της λογοκρισίας. Το ΦΒ αποφασίζει ποιος δημοσιεύει και κυρίως τι γράφει. Αν κάνουμε μια αναγωγή στο παρελθόν επι εποχής Χίτλερ, θα έπρεπε οι τότε ελληνικές εφημερίδες, που έγραφαν για τον αιμοδιψή σφαγέα της ανθρωπότητας, να κλείνουν επειδή έκαναν δυσμενή σχόλια για τον θύτη τους. Τώρα, εμείς που υφιστάμεθα τις συνέπειες της πολιτικής της ηγεμονικής Γερμανίας και όσων βρίσκονται πίσω απ αυτήν (με κορυφή του παγόβουνου τον Σόϊμπλε, ο οποίος έχει βρει την απόλυτη ευχαρίστησή του, παίζοντας με τους ΄Ελληνες ένα παιχνίδι θανάτου που ικανοποιεί τη στρεβλή του ψυχοσύνθεση), δεν θα πρέπει να σχολιάζουμε δυσμενώς τον δικό μας εκτελεστή. ΄Ετσι διατείνεται πλέον αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο θέτει υπο διωγμό την ελευθερία της έκφρασης. Οι αναρτήσεις που θα επιτρέπονται από δω και πέρα, θα πρέπει να έχουν καρδούλες, λουλουδάκια και ατελείωτο ευχολόγιο.
Και επειδή κάποιοι θα ρωτήσουν, τι πρέπει δηλ. να κάνουμε ? Να υπακούσουμε στη φίμωση που επιχειρείται ? Θα σας πω, λακωνικά, αυτό που επανέλαβε το ’40 ο ελληνικός λαός και το ξαναείπε (αλλά δεν εισακούστηκε) το 62% του ελληνικού λαού.
Ο Χ Ι !!!!!!!!
***************************
Η ανάρτηση είναι ακριβώς αυτή

TI ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ?
Εκτός απ το ότι κάθονται κι οι δύο στο ίδιο αναπηρικό καροτσάκι.
Η ζωή έστειλε και στους δυο ένα δύσκολο μήνυμα. Ο πρώτος το αποκωδικοποίησε και το επέστρεψε με θετικό τρόπο στην ανθρωπότητα. Ο δεύτερος δεν θέλησε καν να δει ότι υπήρχε κάποιο προσωπικό μήνυμα στο ατύχημά του.
Ο πρώτος επέλεξε να μη μολύνει το βαθύτερο «είναι» του με σκέψεις και προθέσεις ποταπές, ούτε άφησε την υπόφυσή του να διαβρωθεί από αισθήματα μεμψιμοιρίας και εκδικητικότητας. Ο δεύτερος, επειδή η ιδεατή του εικόνα τον θέλει άτρωτο και παντοδύναμο, υπέστη τέτοιο «ρήγμα» στην ψεύτικα δομημένη προσωπικότητά του, που οδηγήθηκε σε φρενίτιδα και παραλογισμό.
Ο πρώτος διακατέχεται από αγωνία για την τύχη της ανθρωπότητας και κράτησε ζωηρό το ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους, που το επιστρέφει με συμπόνοια και ενεργό δράση. Ο δεύτερος αποκόπηκε από το «όλον» και αντιμετωπίζει την ανθρωπότητα με ανείπωτο μίσος και κακία, στρεφόμενος εμπράκτως εναντίον άλλων ανθρώπων.
Παρά το γεγονός ότι η επιστήμη τους είναι πολύ σημαντική και για τους δυο, ξεχωριστή για τον καθένα, ο πρώτος αφιέρωσε τις γνώσεις του για το καλό της ανθρωπότητας, ενώ ο δεύτερος, εξαντλώντας την λυσσαλέα του ανάγκη για συμπόρευση στη δυστυχία του, κάνει ότι μπορεί για ν’ αποκτήσει συνοδοιπόρους και ρυπαίνει με τη δυσοσμία των αρνητικών συναισθημάτων του, που συνωστίζονται σε μια υπόφυση κορεσμένη από μανία και εκδικητικότητα εναντίον όσων ακόμα χαμογελούν.
Αρκετοί είναι αυτοί που βγαίνουν για να δείξουν τη δήθεν ευαισθησία τους για την σωματική αναπηρία του χερ Σόϊμπλε και ηθελημένα παραγνωρίζουν την σοβαρότατη αναπηρία της ψυχής του που απειλεί άμεσα το λαό μας. Και επιμένουν να ταυτίζουν τη δήθεν ευαισθησία τους, συγκρίνοντας γενικώς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια δυσχερή σχέση μ’ αυτόν, λες και υπάρχει κάποια σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτούς τους άτυχους ανθρώπους, μ’ αυτό το ανδρείκελο που, χάριν ευφημίας, λέγεται ακόμα άνθρωπος.
Υπενθύμιση: Η ιστορία γράφεται, κατά κανόνα, από παράφρονες κατακτητές. Αυτή την ώρα η παραφροσύνη κι ο παραλογισμός όσων προσπαθούν να κυριαρχήσουν, βρίσκονται στο απόγειο.Ας το προσέξει αυτό η ανθρωπότητα !!!

Ελένη Σπανού

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Όταν απέναντί σου βρίσκεται ένα λιοντάρι με ανοιχτό το στόμα του και βρυχάται απειλητικά, τι φαντάζεσαι πως νιώθεις ? Προφανώς σου έχουν κοπεί τα γόνατα, η ανάσα, νοιώθεις ανήμπορος μπροστά στη δύναμή του και στέκεσαι παράλυτος περιμένοντας με ανείπωτο τρόπο, το βέβαιο τέλος σου μέσα στο στόμα του θηρίου.

Όταν ανοίγεις την τηλεόρασή σου, ορμούν κατά πάνω σου ορδές σαρκοφάγων θηρίων, που με τη μορφή ενημέρωσης, μέσα σε μισή ώρα έχεις πληροφορηθεί πως : τζιχαντιστές αποκεφάλισαν ακόμα έναν όμηρο, οι πολιτικοί της χώρας σου πήραν μια ακόμα απόφαση που σε οδηγεί σε εξόντωση, η γειτονική χώρα παραβίασε πάλι τα σύνορά σου και σε απειλεί με πόλεμο, σε αποστολή αυτοκτονίας πάλι σκοτώθηκαν μερικές εκατοντάδες, ο ιός (χ) που άρχισε να εξολοθρεύει τον (ψ) λαό έχει περάσει τα σύνορα κι όπου να’ ναι σε πλησιάζει, συμμορία ληστών χτύπησε στη γειτονιά σου, άλλοι τόσοι πέθαναν το τελευταίο διάστημα από καρκίνο, εγκεφαλικό ή έμφραγμα, τρελός δικτάτορας με πυρηνικά απειλεί με όλεθρο, το οικολογικό σύστημα καταρρέει και σε λίγα χρόνια ο πλανήτης δεν θα είναι βιώσιμος και ακόμα …………. !!!!

Κι αφού σου έχει ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη και κοιτάς να δεις από πού θα σου ‘ρθει, σε καθησυχάζει μέσα από ένα ιλιγγιώδες ντεκολτέ ή απ` το οφθαλμόλουτρο τορνευτών οπισθίων κάποιας καλλονής ή με ποδόσφαιρο ή σαρβάϊβορ ή με οτιδήποτε άλλο μπορεί να σε αποκοιμίσει.

Πώς νοιώθεις αλήθεια ? Εγώ που τα έγραψα, ανέβασα αυτομάτως πίεση !!! Εσύ ?

Που κάθε μέρα τους επιτρέπεις να σε βομβαρδίζουν κάνοντας ηλεκτροσόκ στο νευρικό σου σύστημα, γιατί τους το επιτρέπεις ? Στο όνομα της ενημέρωσης? Ποιας ενημέρωσης ? Αυτής που συσκοτίζει την πραγματικότητα ? Αυτή που σε θέλει να στέκεσαι έντρομος μπροστά στο ανοιγμένο ….. στόμα της τηλεόρασης που απειλεί να σε καταπιεί ? Αυτή που σε κάνει να νοιώθεις μικρός, ασήμαντος κι ανήμπορος μπροστά στην οθόνη, που εκτοξεύει απειλές αφανισμού σου, σχεδιασμένες από ασήμαντα ανθρωπάρια, που αν καταλάβαινες πόσο ασήμαντα είναι, θα μπορούσες και να σηκώσεις το ανάστημά σου ?

Γι` αυτό την έβαλε το σύστημα στο σπίτι σου. Για να σε κρατά παράλυτο από φόβο. Σε ξέρει καλά. Σου βγάζει τη γλώσσα κάθε μέρα γιατί βλέπει ότι «τσιμπάς» στο δόλωμα και ήσυχος και σίγουρος για τη νίκη του, σχεδιάζει μαζί με το δικό του και το δικό σου μέλλον. Χωρίς εσένα. Σ’ έχει αφοπλίσει χωρίς να σ’ αγγίξει. Είσαι προβλέψιμος. Και το μόνο που φοβάται, είναι αυτό που δεν έχει προβλέψει κι έναν πιθανό αιφνιδιασμό από σένα. Αν κλείσεις την τηλεόραση, το λιοντάρι θα «μικρύνει» μέσα σου και τότε θα το δεις στις πραγματικές του διαστάσεις. Κι όταν πάψεις να το φοβάσαι, τότε θα μπορείς και να το αντιμετωπίσεις.

Το «σύστημα» που σε απειλεί, αποτελείται κι αυτό από ανθρώπους. Ατελείς ανθρώπους. Γι` αυτό και τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει. Κι αυτό το ξέρει και είναι το μόνο που φοβάται. Κάνε το φόβο του πραγματικότητα. Στο χέρι σου είναι.
Ελένη Σπανού

ΛΟΒΟΤΟΜΗ

https://www.youtube.com/watch?v=E6uNL7Jx0LM&feature=youtu.be

Εκεί βαθιά, στο σκοτεινό πυθμένα της αβύσσου απ` όπου ξεκίνησαν όλα, εκεί αργά ή γρήγορα κατέληξαν άπαντες.
Η ψεύτικη εικόνα που θρασύτατα κάποιοι έστησαν μπρος στα μάτια τους, αφού πρώτα τους σαγήνεψε με τα κάλλη της, τους εξαπάτησε τελικά, ώσπου τους λοβοτόμησε και αφού τους παρέσυρε στο βυθό, στη συνέχεια τους απολίθωσε και τους παράτησε εκεί.

Εκεί βαθιά, όπου η έλλειψη οξυγόνου δεν ευνοεί την καύση, η φλόγα έσβησε και μαζί της και οι προδομένες προσδοκίες, ενώ ταυτόχρονα πηχτή ομίχλη απλώθηκε παντού, εκμηδενίζοντας πλήρως μαζί με την ορατότητα και κάθε μικρή ή μεγάλη βεβαιότητα.

Η ζωή απονεκρώθηκε κι ο νους κόλλησε στο λασπωμένο βυθό, δίνοντας σε όλους μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χώσουν εκεί μέσα το κεφάλι τους για να αντιδράσουν κάπως, αφού κανείς τους δεν είχε τίποτα καλύτερο να προτείνει.

Ώσπου ήρθε και πάλι η ιερή στιγμή, όπου οι πυρακτωμένοι σπόροι κάποιων προηγούμενων απέλπιδων προσπαθειών έπεσαν σπιθιρίζοντας σαν πεφταστέρια από τον ουρανό και βούτηξαν στην σκοτεινή άβυσσο να τους αναζητήσουν.

Η συνάντησή τους, πυροδότησε ξανά την προαιώνια χημική αντίδραση που μετουσιώνει την κατάρα σε ευχή και τη βλαστήμια σε προσευχή, ξυπνώντας από τον λήθαργο τον νου, για να αναγεννηθεί μέσα του η αληθινή εικόνα του έξω κόσμου, όπου ο αέρας πνέει ελεύθερος, αναπτερώνοντας τις ελπίδες ακόμη και των πιο εξαπατημένων εραστών.
Το παθιασμένο ερωτικό όνειρο είναι αυτό που κάνει το αδύνατο αδιανόητα να γίνει δυνατό, κάτι που ακόμη και οι πιο αρχέγονες πέτρες το έχουν από παλιά καταγραμμένο στην μνήμη τους, γι` αυτό και μπορούν όποτε θέλουν να μεταμορφώνονται σε πετράδια.

Όσο δύσκολο κι αν είναι το κολύμπι με τις κλειδώσεις αγκυλωμένες, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί η νεκρική ακαμψία.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν θέλουν οι λοβοτομημένοι αφού ξεμουδιάσουν λιγάκι, να αναζητήσουν το χαμένο ανηφορικό μονοπάτι, εκείνο που δεν έχει φωσφορίζουσα διαγράμμιση, ούτε κιγκλιδώματα στις άκρες.

Άλλωστε μόνο η κίνηση δημιουργεί την τριβή που απαιτείται για να ανάψει και πάλι η φωτιά που θα μπορούσε να τους καθοδηγήσει, αφού θα κατευθυνθεί αναγκαστικά προς τα πάνω, μια και αυτή είναι πάντα η τροχιά της.

Μόνο τότε η άσβεστη φλόγα ανάβει ξανά και νικώντας τη βαρύτητα ανεβαίνει στην επιφάνεια, όπου όμως αντίθετα με την ασφάλεια που εξασφαλίζει η νηνεμία του άηχου πυθμένα, εκεί δυστυχώς επικρατούν τρικυμιώδεις καταιγίδες, με τους κρότους και τις λάμψεις να λυσσομανούν παντού, κόβοντας την ανάσα ακόμη και στους πιο θαρραλέους.

Δυστυχώς η ατμόσφαιρα προκαλώντας ασφυξία, κάνει τις περισσότερες προσπάθειες έτσι όπως είναι πάντα απροετοίμαστες, στο τέλος  να οξειδώνονται και να ναυαγούν, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν τις καθιστά ανώφελες.
Γιατί πάντα πριν τα σκουριασμένα πλοία τρυπήσουν και βυθιστούν, φροντίζουν να περισώσουν το μήνυμά τους σε ερμητικά κλειστό μπουκάλι και να το πετάξουν σε κοινή θέα κάπου εκεί στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Αυτό είναι που στριφογυρνώντας ακυβέρνητο μες στα κύματα, απροσδόκητα γεννά καμιά φορά την σπίθα που καβαλάει τους υδρατμούς και εκτοξεύεται στους ουρανούς, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να ξαναπέσει μαζί με τα δάκρυα της βροχής και να πάει να συναντήσει αυτούς που αντίθετα σε κάθε λογική πρόβλεψη, αποφασίζουν να προσπαθήσουν ξανά, διαψεύδοντας και την πιο επίσημη σφυγμομέτρηση.

Σε όλα τα βραδινά δελτία,  αναφέρθηκε πως η εικόνα παρόλο που λαβώθηκε μετά και τα χθεσινά παρατεταμένα επεισόδια, έκανε τις μαρμαρωμένες  καρδιές τους να αρχίσουν ξανά να χτυπούν σε απόλυτο συγχρονισμό, ώσπου η κυκλοφορία τελικά αποκαταστάθηκε. Η δε κοινή πλέον αναπνοή τους ανατροφοδοτούμενη, επανήλθε κι αυτή στους κανονικούς της ρυθμούς, πράγμα που παρόλο που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, στην προκειμένη περίπτωση απλά συνέβη κι αυτό είναι γεγονός.

Κώστας Πουλής

Το ήθος που ευαγγελιζόσαστε χάθηκε στο βωμό της εξουσίας

Σήμερα Συριζαίοι τρομάξατε από την μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει επί των ημερών σας.
Σήμερα είδατε ότι υπάρχει κόσμος που αντιδρά στη μνημονιακή πολιτική που επιβάλετε και επηρεάζει τις ζωές όλων μας.
Σήμερα είδατε κινήματα και οργανώσεις να δίνουν το παρών σε ένα κάλεσμα τριών ημερών που δεν είχε το χρονικό περιθώριο να αναπτυχθεί.
Σήμερα φοβηθήκατε την δημιουργία ενός κινήματος που θα αποδομεί εν γένει όλη την πολιτική σας . Γι αυτό στείλατε τα ΜΑΤ (αυτά που θα καταργούσατε) με δακρυγόνα και χημικά (που επίσης θα απαγορεύατε) στην ειρηνική συγκέντρωση των διαδηλωτών με σκοπό να μας διαλύσετε.
Σήμερα ο κόσμος, σας θύμισε κάτι από δυνατό άρωμα. Υποχωρούσε λίγο και μετά ανασυντασσόταν.
Στη μικρή μας υποχώρηση για να μην πνιγούμε από τα χημικά ,βρήκαν την ευκαιρία τα δικά σας παιδιά , να δώσουν μια παράσταση, με ρίψεις μολότωφ και χημικών, ώστε να πάρουν πλάνα τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης.
Και φυσικά τα πλάνα ήταν για το σωστό (από)προσανατολισμό των τηλεθεατών.
Με ποιο άλλο τρόπο θα πείθατε Συριζαίοι τους τηλεθεατές ; Όχι αυτούς που παρακολουθούν survivor κατά ομολογία Τσακαλώτου , αλλά τους άλλους τους ψυλιασμένους.
Φυσικά με τον γνωστό που εφάρμοζαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Την τρομοκράτηση.
Έπρεπε να τους τρομοκρατήσετε , να τους πείσετε , ότι δεν έπρεπε να κατέβουν στη πλατεία Συντάγματος γιατί στο χώρο αυτό της συγκέντρωσης δεν διαμαρτύρονται ειρηνικά δημοκρατικοί πολίτες, αλλά τραμπούκοι.
Και όσο δεν υποχωρούσαμε τόσο τσαντιζόντουσαν τα παιδιά σας και μας έριχναν χωρίς να έχει προηγηθεί τίποτα.
Γνωρίζαμε ότι η Κ.Ο. σας είναι συμπαγέστατη και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα ήταν Ναι σε όλα.
Όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα θα βιώσουμε στο πετσί μας την σημερινή σας ψηφοφορία.
Εμείς που είμαστε σήμερα στο Σύνταγμα ,δεν ανήκουμε στα παιδιά του happy end.
Εμείς ανήκουμε σε αυτούς που θέλουν να ικανοποιηθεί τω περί δικαίου αίσθημα και να αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων.
Ωριμάζουν οι συνθήκες όπου το παλλαϊκό στοιχείο θα συνειδητοποίηση και θα οργάνωση με την συμμετοχή του την αντίσταση σε αυτήν την επιβολή σας ,θα απαλλαγεί από τις μνημονιακες πολιτικές και θα ανακτήσει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Ντίνα Λύτρα

Το βίντεο του διαδικτυακού καλέσματος αντίστασης στην ψήφιση και την εφαρμογή του 4ου μνημονίου.

https://www.facebook.com/katapsifizoume.gr/videos/305223426573288/

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΚΡΙΖΩΝ …..ΚΡΟΤΑΦΩΝ !!!

Κάποιες ώρες πριν πέσουν τα αριστερά …. δακρυγόνα, παρατηρούσα τα κεφάλια των συγκεντρωμένων συμπατριωτών μου, που, αν και αποκαμωμένοι απ το ανελέητο κυνηγητό εξόντωσης επί 6 χρόνια, μάζεψαν τα κομμάτια τους, το φιλότιμό τους, το αίσθημα ευθύνης τους, την αξιοπρέπειά τους αλλά και την απελπισία τους μπροστά στο αδιέξοδο και κατέβηκαν να διαμαρτυρηθούν. Οι γκρίζοι κρόταφοι και τα άσπρα μαλλιά κυριάρχησαν με την παρουσία τους στην πλατεία Συντάγματος, σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανατροπής όσων μας οδηγούν στην άβυσσο του τίποτα.
Κάποιοι στιγμή είδα μια μικρή ομάδα νέων και αναθάρρησα. Περίμενα κι άλλους. Αλλά δεν ήρθαν. Προτίμησαν την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουν χαθεί και μέσα στην οποία κρύβουν την αγωνία τους για το αύριο, αφού μεγαλώνοντας από τη γενιά των γκρίζων κροτάφων με α-πολίτικο τρόπο, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν αυτή την πραγματικότητα που ξεφεύγει απ το παραμύθι που ζούσαν επί χρόνια.
Δεν τα βάζω με τη νεολαία μας. Λυπάμαι μόνο. Όταν κάποια στιγμή ο γιος μου (18 ετών) μου είπε ότι έπρεπε να ήταν εκείνος εκεί να τα βάλει με τα ΜΑΤ, αντέτεινα με έντονο τρόπο και αποποιήθηκα μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο το παιδί μου να γίνει μπροστάρης και να το πληρώσει με τη ζωή του. Σ’ ένα αγώνα άδικο, άνισο και απρόσφορο, όπως είναι αυτού του τύπου οι κοινωνικοί αγώνες, που η πείρα έχει δείξει ότι την εξουσία δεν μπορείς να την παλέψεις με τα δικά της όπλα. Είναι πανίσχυρη. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ!!!
.
Επαναφέρω λοιπόν την ανάρτηση που έκανα λίγες μέρες πριν, με την εύλογη απορία «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ», σε μια προσπάθεια να εξηγήσω γιατί η πλατεία γέμισε γκρίζους κροτάφους.Κάποιοι στιγμή είδα μια μικρή ομάδα νέων και αναθάρρησα. Περίμενα κι άλλους. Αλλά δεν ήρθαν. Προτίμησαν την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουν χαθεί και μέσα στην οποία κρύβουν την αγωνία τους για το αύριο, αφού μεγαλώνοντας από τη γενιά των γκρίζων κροτάφων με α-πολίτικο τρόπο, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν αυτή την πραγματικότητα που ξεφεύγει απ το παραμύθι που ζούσαν επί χρόνια.Δεν τα βάζω με τη νεολαία μας. Λυπάμαι μόνο. Όταν κάποια στιγμή ο γιος μου (18 ετών) μου είπε ότι έπρεπε να ήταν εκείνος εκεί να τα βάλει με τα ΜΑΤ, αντέτεινα με έντονο τρόπο και αποποιήθηκα μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο το παιδί μου να γίνει μπροστάρης και να το πληρώσει με τη ζωή του. Σ’ ένα αγώνα άδικο, άνισο και απρόσφορο, όπως είναι αυτού του τύπου οι κοινωνικοί αγώνες, που η πείρα έχει δείξει ότι την εξουσία δεν μπορείς να την παλέψεις με τα δικά της όπλα. Είναι πανίσχυρη. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ!!!.Επαναφέρω λοιπόν την ανάρτηση που έκανα λίγες μέρες πριν, με την εύλογη απορία «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ», σε μια προσπάθεια να εξηγήσω γιατί η πλατεία γέμισε γκρίζους κροτάφους.Κάποιοι στιγμή είδα μια μικρή ομάδα νέων και αναθάρρησα. Περίμενα κι άλλους. Αλλά δεν ήρθαν. Προτίμησαν την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουν χαθεί και μέσα στην οποία κρύβουν την αγωνία τους για το αύριο, αφού μεγαλώνοντας από τη γενιά των γκρίζων κροτάφων με α-πολίτικο τρόπο, δεν ξέρουν πώς να χειριστούν αυτή την πραγματικότητα που ξεφεύγει απ το παραμύθι που ζούσαν επί χρόνια.Δεν τα βάζω με τη νεολαία μας. Λυπάμαι μόνο. Όταν κάποια στιγμή ο γιος μου (18 ετών) μου είπε ότι έπρεπε να ήταν εκείνος εκεί να τα βάλει με τα ΜΑΤ, αντέτεινα με έντονο τρόπο και αποποιήθηκα μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο το παιδί μου να γίνει μπροστάρης και να το πληρώσει με τη ζωή του. Σ’ ένα αγώνα άδικο, άνισο και απρόσφορο, όπως είναι αυτού του τύπου οι κοινωνικοί αγώνες, που η πείρα έχει δείξει ότι την εξουσία δεν μπορείς να την παλέψεις με τα δικά της όπλα. Είναι πανίσχυρη. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΔΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ!!!.Επαναφέρω λοιπόν την ανάρτηση που έκανα λίγες μέρες πριν, με την εύλογη απορία «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ», σε μια προσπάθεια να εξηγήσω γιατί η πλατεία γέμισε γκρίζους κροτάφους.

Aκολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αυτός ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ ν' αλλάξει" που κυκλοφόρησε στις 16-1-2015 από τις εκδόσεις Κονιδάρη

" ....... Τέτοια παρέλαση ανοησίας και εκθειασμού της ασημαντότητας, δεν έχει υπάρξει άλλοτε στο παρελθόν, όσο τα τελευταία τριάντα χρόνια σ αυτή τη χώρα. Και οι νέοι εδώ, απολύτως αλλοτριωμένοι, ακολούθησαν, μέχρι την ώρα που ξέσπασε η κρίση στη χώρα μας, με θρησκευτική ευλάβεια αυτόν τον τρόπο ζωής, ο οποίος δεν τους παρείχε καμία δυνατότητα κριτικής σκέψης και προβληματισμού, παρασυρμένοι στο κυνήγι μιας, κενής περιεχομένου, δήθεν ευτυχίας, σε βαθμό ενοχής όταν δεν κατάφερναν να ευτυχήσουν, με τον ευτελή και κούφιο τρόπο που οι άλλοι το κατόρθωναν. Η μεγάλη ηττημένη της περιόδου αυτής, υπήρξε η ποιότητα και η μεγάλη νικήτρια, η κενότητα.
΄Ετσι, με τον λαό απόντα ουσιαστικά από τα δρώμενα, «κάποιοι» έδρασαν ανενόχλητοι, πετυχαίνοντας το σκοπό τους, αφού δεν βρήκαν κανένα εμπόδιο στο δρόμο τους. Οι τελευταίες γενιές, αυτές που θα έπρεπε να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος μιας επανάστασης, δηλαδή οι ηλικίες ανάμεσα στα 18 και τα 35, είναι μεγαλωμένες με τόσο α-πολίτικο τρόπο, που δεν δικαιούται κανείς να αισιοδοξεί, ότι μπορεί κάτι ν αλλάξει στη χώρα μας. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε απίστευτο καταναλωτισμό, με την αίσθηση ότι, η ζωή τούς χρωστάει τα πάντα, ότι δεν χρειάζεται να κοπιάσουν ιδιαίτερα, αφού τους προσφέρονται τα πάντα εύκολα και απλόχερα και ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή τους, είναι το σύγχρονο Life style, αμερικάνικης προέλευσης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι in ! Και φυσικά, ούτε συζήτηση για τα τεκταινόμενα στη χώρα τους, για τα οποία είχαν πλήρη άγνοια και δυστυχώς, μεγαλωμένα έτσι, έχουν την ίδια εγκληματική άγνοια και σήμερα, γι αυτό και ούτε περνά από το μυαλό τους η σκέψη της ανατροπής, με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του εμπνευστή της ψεύτικης ευημερίας, ως όπλο αποδυνάμωσης των λαών, γι αυτό και δεν έχουμε ελπίδα να σωθούμε σαν γένος. Αλωθήκαμε πλήρως από την εύκολη και άνετη ζωή. Το πείραμα πέτυχε το στόχο του.
Και φυσικά οι μεγάλοι ένοχοι, εκτός από τους εμπνευστές της καταστροφής, ήταν τα μέλη της δικιάς μου γενιάς, που γαλούχησε και μεγάλωσε μ αυτό τον τρόπο τα παιδιά της, αφού υπήρξε η ίδια το μεγάλο θύμα του πειράματος. ΄Ηταν αυτοί οι άνθρωποι που άκριτα γίνονταν αποδέκτες πλαστικού χρήματος, καρτών, δανείων, διακοποδανείων, εορτοδανείων και πλείστων όσων εφευρέσεων του τραπεζικού συστήματος, καταναλώνοντας αδιάκοπα, ό,τι προσφερόταν για κατανάλωση, σαν να μην επρόκειτο ποτέ να τους ζητηθούν πίσω αυτά τα χρήματα. ΄Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι που έπεσαν θύματα της πλεονεξίας και της τάσης τους για επίδειξη, αγοράζοντας πανάκριβα αυτοκίνητα, μεζονέτες και σκάφη, οι πάλαι ποτέ νεόπλουτοι !! (Τώρα έχουμε καινούργια κατηγορία, τους νεόπτωχους). ΄Ηταν αυτοί οι ίδιοι που έπεσαν θύματα των ελαφρών θεαμάτων, των ελαφρών αναγνωσμάτων, των ελαφρών διασκεδάσεων και των ελαφρών … συμπερασμάτων!!
Και αυτοί, βέβαια, που φέρουν το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης, με τεράστιο ποσοστό συνενοχής στο έγκλημα, είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, που συγκεντρώνουν όλα τα παραπάνω ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος τους, αλλά επιπλέον ήταν αυτοί, οι γλύφτες του συστήματος, που κατέλαβαν, αναξιοκρατικά, τις καλύτερες θέσεις και τις πλέον επικερδείς, κλέβοντας ασύστολα το δημόσιο χρήμα.
΄Ολοι αυτοί γαλούχησαν τη γενιά, που σήμερα καλείται να επαναστατήσει και δικαίως αρνείται, αφού το ζωντανό παράδειγμα μέσα από τις οικογένειές τους, ήταν αυτό που τα παιδιά μιμήθηκαν, για να καταστούν «ακρωτηριασμένα» και αδύναμα, με έλλειψη αρχών και αξιών, αφού αυτές δεν τις συνάντησαν μέσα στα σπίτια τους.
Όμως, δεν είναι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι, γι αυτό που βιώνει η χώρα στο σήμερα. Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί, που έριξαν έξω τον προϋπολογισμό της χώρας. Υπεύθυνοι είναι, όσοι συμμετείχαν σε σκάνδαλα και κατάκλεψαν το ελληνικό δημόσιο παίρνοντας χοντρές μίζες, βοηθώντας συνειδητά στη δημιουργία συνθηκών υποθήκευσης, που επέτρεψαν στους καλοθελητές της χώρας μας να τη δέσουν χειροπόδαρα και να την έχουν στον απόλυτο έλεγχό τους. Όταν έφτασαν στη χώρα μας οι χοντρές επιδοτήσεις, ο λαός ξεγελάστηκε και νόμισε ότι η Ευρώπη θα μας μοιράσει χρήμα ανεπιστρεπτί, αφού είμαστε μέλη της, αλλά στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ήξεραν πολύ καλά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και μεθόδευσαν έξυπνα την υποθήκευσή της, με δόλια δανειοδότηση, σε συνεργασία πάντα με τους ντόπιους Εφιάλτες.
Και είναι δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα αυτών των ανθρώπων, που αδυνατεί, ακόμα και σήμερα, να αντιληφθεί τι έχει συμβεί στη χώρα μας κι όταν μια μέρα ανοίξει τα μάτια της, θα διαπιστώσει ότι έχουμε μεταβληθεί σε «Χονολουλού» του Νότου, με μόνη απασχόληση την παροχή υπηρεσιών, προς τους αποίκους και μονίμους κατοίκους της χώρας μας, τους Γερμανούς και τα παιδιά μας υπηρέτες τους, έναντι πινακίου φακής. Θα διαπιστώσει ότι η θεσσαλική γη, που κάποτε αποτελούσε πλουτοπαραγωγική πηγή για τη χώρα μας, έχει ήδη περάσει σε γερμανικά χέρια και τα πιο όμορφα σπίτια στα νησιά μας το ίδιο. Θα διαπιστώσει ότι τα μισά μας νοσοκομεία θα έχουν κλείσει, τα μισά σχολεία το ίδιο και θα σώζονται και θα μορφώνονται μόνο όσοι η τσέπη τους αντέχει ακόμα. Το κράτος θα έχει απομείνει μισό και Γερμανοκρατούμενο και όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας στα χέρια τους.

Ότι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ολοκληρώνουν τώρα. Αφού πρώτα έδεσαν χειροπόδαρα τους πολιτικούς - που ήταν προαποφασισμένο να κυβερνήσουν τη χώρα μας - έχοντας στα χέρια τους ενοχοποιητικά στοιχεία για τη συμμετοχή τους σε διάφορα σκάνδαλα, στη συνέχεια, «κατασκεύασαν» ένα τραπεζικό χρέος-τέρας, που το βάφτισαν εθνικό, για να έχουν τον απόλυτο έλεγχό μας. Με συκοφαντίες κατά των Ελλήνων, δημιούργησαν παγκοσμίως ένα αρνητικό κλίμα εναντίον μας, χρησιμοποιώντας το για εσωτερική κατανάλωση και ψηφοθηρικούς σκοπούς, για να δικαιολογήσουν τα βάρβαρα μέτρα τα οποία πήραν εναντίον μας, ως δικαστές και τιμωροί των τεμπέληδων Ελλήνων. Διείσδυσαν με αργό και ύπουλο τρόπο παντού, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, καταλαμβάνοντας τα πιο καίρια σημεία ελέγχου της, αφήνοντας τις «λεπτομέρειες» στους ντόπιους ηγέτες, που φρόντισαν να αποκοιμίσουν τον ελληνικό λαό και να μην ακουστούν ποτέ οι σειρήνες του κηρυγμένου πολέμου, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της χώρας μας, για να εισέλθει και να αλώσει τα πάντα, η εντολοδόχος, από τους φίλους Ευρωπαίους, τρόϊκα.........."

Ελένη Σπανού