ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΝΗΠΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ;
Επειδή αρκετοί είναι αυτοί που, μέσα απο τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκφράζονται ενίοτε οργισμένα για το πλήθος που έχει αναθέσει τη ζωή του στους πολιτικούς και εκπληρώνει δια της ψήφου του το δικαίωμά του να εκφραστεί και να επιλέξει, θα ‘θελα να σταθώ λίγο σ’ αυτό το πλήθος. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν από μια παιδεία που ζητά απ αυτούς, ως ενήλικες, να γίνουν ήσυχοι οικογενειάρχες που κοιτάζουν τη ζωούλα τους. Να συμμορφώνονται άκριτα στο «έτσι τα βρήκαμε». Να είναι οπαδοί του «πίστευε και μη ερεύνα». Να κοιτάζουν και να επικεντρώνονται αποκλειστικά στη μικρή αυτή ομάδα που βρίσκεται κάτω απ την ίδια στέγη. Να προσπαθούν ν’ αναδυθούν πάνω απ τους άλλους, αφού αυτό τους δίδαξε η ανταγωνιστική παιδεία. Να μην ενδιαφέρονται για τα κοινά (αφού εκτιμούν πως, με την ψήφο τους έχουν εκπληρώσει τη μοναδική υποχρέωση συμμετοχής τους σ’ αυτά), περιμένοντας (επι ματαίω) απ τους πολιτικούς να εκφράσουν τα δικαιώματά τους με τους ίδιους απόντες ουσιαστικά απ τα δρώμενα. Να τους σώσουν οι στρατιώτες από μια εχθρική επίθεση, αναθέτοντας την τύχη της ζωής τους πάνω σε άλλους.
Όταν λοιπόν διαπιστώνουν ότι ούτε οι πολιτικοί θα τους σώσουν, ούτε οι στρατιώτες, μετατρέπονται σε ακέφαλο όχλο που θορυβεί χωρίς δυνατότητα συνεννόησης και συμπόρευσης. Η επικοινωνιακή «Βαβέλ» αναβιώνει κάθε φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται στην αρένα που παίζεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια το ίδιο παιχνίδι: εξουσία εναντίον των λαών.
Φταίει το πλήθος ? Πολλοί από σας ξέρω ότι απαντάτε χωρίς ενδοιασμό πως φταίει. Για σκεφτείτε όμως. Τι απαίτηση μπορούμε να έχουμε από ένα νήπιο, να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ? Άλλη τόση μπορούμε να έχουμε κι από ένα λαό χειραγωγημένο εδώ και εκατομμύρια χρόνια να εκπαιδεύεται και να θεωρεί νομοτέλεια το άνισο αυτό παιχνίδι που παίζεται χρόνια τώρα με τους ίδιους όρους και να έχει ενστερνισθεί βαθιά πως είναι το θύμα σ’ αυτό το παιχνίδι. Και είναι το θύμα. Οι άνθρωποι θα είχαμε το δικαίωμα να κρίνουμε το πλήθος, αν κάποτε του δίναμε το δικαίωμα επί ίσοις όροις να εκπαιδευτεί κατάλληλα απ τα γεννοφάσκια του, για ν’ αποκτήσει αυτή την παιδεία που θα του επιτρέψει να γίνει ενεργός πολίτης με πολιτική και ανθρώπινη συνείδηση. Αν και τότε το πλήθος επέλεγε την ανάθεση της ζωής του σε άλλους, τότε ναι, θα του άξιζε να κατηγορηθεί.
΄Οσο γι αυτούς που θ’ αντιτάξουν το επιχείρημα, «μα κι εγώ με την ίδια παιδεία μεγάλωσα κι έχω άλλη, πιο υπεύθυνη στάση ως πολίτης, χωρίς να μου το διδάξουν». Ας ψάξει τότε κανείς προσωπικά να βρει την απάντηση. Ας το ψάξει μέσα στην οικογένεια που μεγάλωσε και στις ειδικές συνθήκες της ζωής του. Σε ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα του και του άνοιξαν τους ορίζοντες, σε ειδικές προσωπικές δυσκολίες που τον έφεραν ενώπιον ενωπίω με τον εαυτό του και ψάχτηκε λίγο, στην καλύτερη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών από ένα εκ φύσεως πιο έξυπνο εγκέφαλο και πλείστες όσες προσωπικές ευκαιρίες, που τον έκαναν να προβληματιστεί και να εξελιχτεί διαφορετικά απ τους άλλους.
Και σαφώς, στο επόμενο ερώτημα που γεννιέται μετά απ όλα αυτά, δηλαδή τι να το κάνουμε αυτό το πλήθος που είναι άγουρο στη σκέψη και με τις ανώριμες αποφάσεις του, παίρνει στο λαιμό του και τους υπόλοιπους ? «Καθείς εφ ω ετάχθη» θ’ απαντήσουν κάποιοι, παρομοιάζοντας με λαχείο το που θα γεννηθεί κάποιος, από ποια μήτρα, σε ποια οικογένεια, με ποιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και με πόσες ευκαιρίες ανέλιξης. Αν μείνουμε σ’ αυτή τη διαπίστωση, τι θα ‘χουμε κερδίσει κι εμείς οι ίδιοι, ζώντας ανάμεσά τους και βιώνοντας τις συνέπειες της ανωριμότητάς τους ?
Αυτό επιδέχεται μόνο προσωπική απάντηση και έγκειται στο πως βιώνει ο καθένας την παρουσία του εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη. Νοιώθει τμήμα του «όλου» ή αποκομμένος απ αυτό? Αντιμετωπίζει τα συνολικά προβλήματα ως κάτι που δεν τον αφορά, ούτε και έχει λόγο να μεριμνά γι αυτά ? Εγώ προσωπικά, επειδή σαφώς βιώνω τα προβλήματα της ανθρωπότητας ως δικά μου, σκέφτομαι, ψάχνω, αγωνίζομαι να βρω λύσεις στο ανθρώπινο αδιέξοδο, όπου σίγουρα δεν χωρεί πολύ αισιοδοξία.
Αλλά αρνούμαι να συμφιλιωθώ μ’ αυτόν τον κόσμο. Αρνούμαι ν’ αποδεχτώ ότι, η παθογένεια που έχει μέσα στο αρχικό κύτταρό του κάθε ανθρώπινο ον και το καθιστά νοσηρό, ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί. Ν’ αλλάξει. Γι αυτό και χώρεσα τις σκέψεις μου σε βιβλία, καταθέτοντας σ’ αυτά σκέψεις και προτάσεις για συζήτηση. Ασφαλώς και δεν έχω τη λύση. Είναι η δική μου ελάχιστη συμβολή, αυτό που βρήκα να κάνω ως μέλος της ανθρώπινης κοινότητας. Το δικό μου μικρό λιθαράκι για τον κόσμο του μέλλοντος. Η ρήση του Καζαντζάκη «Πολέμα, Μη ρωτάς αν θα νικήσεις αν θα νικηθείς. Πολέμα» είναι προσωπικό σύνθημα που μαζί με την προτροπή του «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω», κατευθύνουν τη σκέψη μου και ορίζουν τον τρόπο και τον στόχο της ζωής μου : «Αυτός ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ ν’ αλλάξει» (1ο βιβλίο). Σ’ αυτό τίθενται τα ερωτήματα και στο 2ο με τίτλο «ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ», προσπαθώ ν’ απαντήσω σ’ αυτά, εστιάζοντας στα λάθη της ανθρωπότητας. Και πολύ ευχαρίστως θ’ απαντούσα στις όποιες αντιρρήσεις σας, προκειμένου να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση. Γιατί, αυτός είναι ο στόχος που γράφτηκαν. Ν’ ανοίξει η απαγορευμένη συζήτηση για όσα θεωρούνται ταμπού και δεδικασμένα, μήπως όλοι μαζί βρούμε τη λύση να δρομολογήσουμε καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα. Μέσα απ τα βιβλία μου χτυπώ το καμπανάκι του κινδύνου για το ανθρώπινο είδος και καλώ σε συστράτευση όλους όσους δεν ανέχονται αυτόν τον άσχημο κόσμο που όλοι μαζί φτιάξαμε και αποδέχονται πως είναι και δική τους ευθύνη ν’ αλλάξει. Ας συζητήσουμε λοιπόν, κάνοντας τη μεγαλύτερη υπέρβαση:
ν’ αφήσουμε στην άκρη το αλάθητό μας και το τεράστιο ΕΓΩ μας !!!
Όταν λοιπόν διαπιστώνουν ότι ούτε οι πολιτικοί θα τους σώσουν, ούτε οι στρατιώτες, μετατρέπονται σε ακέφαλο όχλο που θορυβεί χωρίς δυνατότητα συνεννόησης και συμπόρευσης. Η επικοινωνιακή «Βαβέλ» αναβιώνει κάθε φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται στην αρένα που παίζεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια το ίδιο παιχνίδι: εξουσία εναντίον των λαών.
Φταίει το πλήθος ? Πολλοί από σας ξέρω ότι απαντάτε χωρίς ενδοιασμό πως φταίει. Για σκεφτείτε όμως. Τι απαίτηση μπορούμε να έχουμε από ένα νήπιο, να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ? Άλλη τόση μπορούμε να έχουμε κι από ένα λαό χειραγωγημένο εδώ και εκατομμύρια χρόνια να εκπαιδεύεται και να θεωρεί νομοτέλεια το άνισο αυτό παιχνίδι που παίζεται χρόνια τώρα με τους ίδιους όρους και να έχει ενστερνισθεί βαθιά πως είναι το θύμα σ’ αυτό το παιχνίδι. Και είναι το θύμα. Οι άνθρωποι θα είχαμε το δικαίωμα να κρίνουμε το πλήθος, αν κάποτε του δίναμε το δικαίωμα επί ίσοις όροις να εκπαιδευτεί κατάλληλα απ τα γεννοφάσκια του, για ν’ αποκτήσει αυτή την παιδεία που θα του επιτρέψει να γίνει ενεργός πολίτης με πολιτική και ανθρώπινη συνείδηση. Αν και τότε το πλήθος επέλεγε την ανάθεση της ζωής του σε άλλους, τότε ναι, θα του άξιζε να κατηγορηθεί.
΄Οσο γι αυτούς που θ’ αντιτάξουν το επιχείρημα, «μα κι εγώ με την ίδια παιδεία μεγάλωσα κι έχω άλλη, πιο υπεύθυνη στάση ως πολίτης, χωρίς να μου το διδάξουν». Ας ψάξει τότε κανείς προσωπικά να βρει την απάντηση. Ας το ψάξει μέσα στην οικογένεια που μεγάλωσε και στις ειδικές συνθήκες της ζωής του. Σε ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα του και του άνοιξαν τους ορίζοντες, σε ειδικές προσωπικές δυσκολίες που τον έφεραν ενώπιον ενωπίω με τον εαυτό του και ψάχτηκε λίγο, στην καλύτερη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών από ένα εκ φύσεως πιο έξυπνο εγκέφαλο και πλείστες όσες προσωπικές ευκαιρίες, που τον έκαναν να προβληματιστεί και να εξελιχτεί διαφορετικά απ τους άλλους.
Και σαφώς, στο επόμενο ερώτημα που γεννιέται μετά απ όλα αυτά, δηλαδή τι να το κάνουμε αυτό το πλήθος που είναι άγουρο στη σκέψη και με τις ανώριμες αποφάσεις του, παίρνει στο λαιμό του και τους υπόλοιπους ? «Καθείς εφ ω ετάχθη» θ’ απαντήσουν κάποιοι, παρομοιάζοντας με λαχείο το που θα γεννηθεί κάποιος, από ποια μήτρα, σε ποια οικογένεια, με ποιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και με πόσες ευκαιρίες ανέλιξης. Αν μείνουμε σ’ αυτή τη διαπίστωση, τι θα ‘χουμε κερδίσει κι εμείς οι ίδιοι, ζώντας ανάμεσά τους και βιώνοντας τις συνέπειες της ανωριμότητάς τους ?
Αυτό επιδέχεται μόνο προσωπική απάντηση και έγκειται στο πως βιώνει ο καθένας την παρουσία του εδώ σ’ αυτόν τον πλανήτη. Νοιώθει τμήμα του «όλου» ή αποκομμένος απ αυτό? Αντιμετωπίζει τα συνολικά προβλήματα ως κάτι που δεν τον αφορά, ούτε και έχει λόγο να μεριμνά γι αυτά ? Εγώ προσωπικά, επειδή σαφώς βιώνω τα προβλήματα της ανθρωπότητας ως δικά μου, σκέφτομαι, ψάχνω, αγωνίζομαι να βρω λύσεις στο ανθρώπινο αδιέξοδο, όπου σίγουρα δεν χωρεί πολύ αισιοδοξία.
Αλλά αρνούμαι να συμφιλιωθώ μ’ αυτόν τον κόσμο. Αρνούμαι ν’ αποδεχτώ ότι, η παθογένεια που έχει μέσα στο αρχικό κύτταρό του κάθε ανθρώπινο ον και το καθιστά νοσηρό, ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί. Ν’ αλλάξει. Γι αυτό και χώρεσα τις σκέψεις μου σε βιβλία, καταθέτοντας σ’ αυτά σκέψεις και προτάσεις για συζήτηση. Ασφαλώς και δεν έχω τη λύση. Είναι η δική μου ελάχιστη συμβολή, αυτό που βρήκα να κάνω ως μέλος της ανθρώπινης κοινότητας. Το δικό μου μικρό λιθαράκι για τον κόσμο του μέλλοντος. Η ρήση του Καζαντζάκη «Πολέμα, Μη ρωτάς αν θα νικήσεις αν θα νικηθείς. Πολέμα» είναι προσωπικό σύνθημα που μαζί με την προτροπή του «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω», κατευθύνουν τη σκέψη μου και ορίζουν τον τρόπο και τον στόχο της ζωής μου : «Αυτός ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ ν’ αλλάξει» (1ο βιβλίο). Σ’ αυτό τίθενται τα ερωτήματα και στο 2ο με τίτλο «ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ», προσπαθώ ν’ απαντήσω σ’ αυτά, εστιάζοντας στα λάθη της ανθρωπότητας. Και πολύ ευχαρίστως θ’ απαντούσα στις όποιες αντιρρήσεις σας, προκειμένου να γίνει μια εποικοδομητική συζήτηση. Γιατί, αυτός είναι ο στόχος που γράφτηκαν. Ν’ ανοίξει η απαγορευμένη συζήτηση για όσα θεωρούνται ταμπού και δεδικασμένα, μήπως όλοι μαζί βρούμε τη λύση να δρομολογήσουμε καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα. Μέσα απ τα βιβλία μου χτυπώ το καμπανάκι του κινδύνου για το ανθρώπινο είδος και καλώ σε συστράτευση όλους όσους δεν ανέχονται αυτόν τον άσχημο κόσμο που όλοι μαζί φτιάξαμε και αποδέχονται πως είναι και δική τους ευθύνη ν’ αλλάξει. Ας συζητήσουμε λοιπόν, κάνοντας τη μεγαλύτερη υπέρβαση:
ν’ αφήσουμε στην άκρη το αλάθητό μας και το τεράστιο ΕΓΩ μας !!!
Ελένη Σπανού
